در سوگ خادم الرضا(ع)، شهید رئیسی عزیز

گویی برای رفتن و پر کشیدن آرام و قرار نداشت که خود را غرق در خدمت به ولایت و ملت کرده و کار را خسته و شرمنده خود ساخته بود. 
شهادت، مزد خدمت خستگی‌ناپذیریش به مردم بود. و چه مزدی بالاتر از شهادت و «عند ربهم یرزقون» برای چنین خدمت‌گزاری می‌توان تصور کرد. 
اُنس شورانگیز میان دو قرین خدمت و شهادت همیشه وصف حال خادم‌ الرضا (ع) رئیسی بود. خدمت در راه عشق به شهادت بود و شهادت در گرو خدمت و هر دو راضی به تقدیر الهی بودند که کدامیک از دیگری سبقت بگیرد و در نهایت این شهادت بود که سبقت ابدی گرفت. 
«عاش سعیداً و مات سعیداً.»
 دریای مردان خدا آنچنان زلال و پاک است که شناوران این دریا تا زمان مستغرق بودن‌شان هیچ احساسی از وجود ذی‌جود آن کریم خدا نمی‌کنند اما وقتی از آن محروم می‌شوند وا اسفا از این مصیبت سر می‌دهند که با چه گوهری می‌زیستیم ولی قدر و قیمتش را ندانستیم و به سادگی گذاشتیم بگذارد و بگذرد.
ریاست جمهوری اسلامی تازه بعد از چند دهه با عطر خادم الرضایی رئیسی معطر شده بود و از برکات عطر محمدی فیض می‌بُرد و آرامشی گرفته بود و انتظامی معنوی پیدا کرده بود. 
بعد سال‌ها، سی‌وسه ماه بود که پاشنه جمهوریت نه بر قدرت که بر خدمت می‌چرخید. گفتار فشار از پایین و چانه‌زنی در بالا از ارزش افتاده بود و جایش را نه به مهر بلکه به قهر ملت به گفتار خدمت داده بود. 
خدایا! عمر این گفتار معنوی خالصانه را دراز بگردان. 
پیام تشییع و تعزیت باشکوه و میلیونی مردم ایران و سوز دل ولی فقیه که جلوه‌ای از آن را هنگام خواندن نماز بر پیکر شهیدان جمهور مشاهده کردیم این است که مطلوب‌شان از ریاست دولتی، ریاست جمهوری در تراز جمهوری شهیدان، رجایی و رئیسی است. ملت و ولایت، مرید خدمت به ناس و مظلومان جهان می‌خواهند و نه شیفته قدرت.
«قُلْ لَنْ یُصِیبَنَا إِلَّا مَا کَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَانَا وَ عَلَى اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ» (توبه:۵۱)
مصیبتی سخت و نفس‌گیر بر این ملت شریف عارض شده است اما چون این مصیبت تقدیر و مکتوب الهی است، سختی آن را تحمل می‌کند و همو را هماره مولای خود می‌خواند و در گذر از دشواری‌های امر مُلکداری به او توکل می‌کند. 
آقا سیدابراهیم عزیز، این ملت قدرشناس را در آن آنات «عند ربهم یرزقون» از شفاعت خود محروم نفرما. 
انشاءالله