زندگی انسانها چون تارو پود پارچه با هنر و زیبایی درهم تنیده است؛ چرا که زیبایی‌دوستی و زیبایی‌جویی یکی از ابعاد و ساحتهای اصلی روح و فطرت انسان است. از طرف دیگر انسانها حقیقت‌جو؛ کنجکاو ودانش طلب‌اند؛ از پیوند این دو ساحت فطری؛ معرفتی به اسم زیبایی‌شناسی متولد می‌شود. در دو قرن اخیر، با گسترش این حوزه معرفتی، زیبایی‌شناسی تبدیل به شاخه مستقلی از فلسفه شده است. مباحث و مضامین ژرف و لطیفی درباره زیبایی‌شناسی در آثار فیلسوفان اسلامی، به ویژه ابن‌سینا؛ شیخ اشراق و صدرالمتألهین، یافت می‌شود.اما این مباحث به شکل نامنسجم و بدون تحلیل و تبیین در آثار این فیلسوفان بزرگ اسلامی پراکنده است. نوشته حاضر گام کوچکی برای تدوین زیبایی‌شناسی فیلسوفان اسلامی است.