در زمینه اختصاصات آموزه‌ایِ امامیه، با دو نوع کژتابی رو‌به‌رو هستیم: کسانی امامیه را به ویژه در آراء فاخرِ عقلی‌اش برگردان یا تحت تأثیر دیگر مذاهب و مکاتب کلامی (مثل معتزله) می‌دانند و طبعاً اختصاصاتش را منکر می‌شوند و دیگرانی هم مایل‌اند که امامیه را در همة آرائش، متمایز از دیگر مسلمانان وانمود کنند تا جایی که گویا «تشیع»، دینی است، در برابر دینی به نام «تسنن». راه میانه اثرِ پیش رو، به رسمیت شناختنِ اصل و کلیت اختصاصات و امتیازات خودبنیادِ امامیه است که در تعالیم اهل بیت علیهم السلام ریشه دارند. در این دفتر، موضوعاتی را می‌کاویم و گزارش می‌کنیم که یا به امامت خاصه مربوط می‌شود (روایات دوازده امام، امام مهدی (عج)، مرجعیت علمیِ اهل بیت (ع)، رجعت، همزیستی با دیگر مسلمانان و تشیع اعتدالی در تعالیم ائمه اطهار) یا ناظر به دیگر معارف کلامی (بداء، أمر بین أمرین و تقیه) است. از آنجا که شیعه‌پژوهی بدون آشنایی با نوع نگرشِ منابع ملل و نحل به شیعه و گزارش‌هایشان از آراء و مقالات نامداران و صاحب‌نظران شیعه، تمامیت نمی‌یابد، مقاله‌ای به شیعه و انشعاباتش از نگاه ملل و نحل‌نویسان اختصاص یافته است.