«با بدنم به درون روایت می‌روم، در آن مشارکت می‌کنم و با طنین‌های تقلیدی‌اش از آن واقعه‌ای اجتماعی می‌سازم ... از این نظر روایت، اصلِ آزادی و قدرتی را یادآور می‌شود که ما انسان‌های واجد تفکر و تخیل، بر سرنوشت خویش اعمال می‌کنیم». پیتروتسلا در این کتاب واقعیت‌هایی را شرح می‌دهد که ریشه در تجربه او در مقام نمایش- درمانگر دارند و آنچه را شرح می‌دهد امور ملموس و تجربه‌پذیرند، نه بحث‌های انتزاعی یا تخیلی. وقتی از ورود بدن به درون روایت سخن می‌گوید از بدنی سخن می‌گوید که هم آشکارکننده است و هم آشکار‌شونده. این همان «تجربه و ماسک آغازین است ... محل عزیمت به سوی یک زبان نمایشی مشترک ....». طنین‌های این کتاب ابعاد بسیاری دارد، از جمله بررسی این امر که در یک فرهنگ خاص از عقل و جنون چه تعبیری وجود دارد، بیماری‌های روانی و انواع خاص از دست رفتنِ روابطِ میان‌فردی چگونه تعریف می‌شود، چگونه وجودهای سر به مهر ـ آن‌هایی که پیتر بروک «ارواح مهر‌و‌موم‌شده» می‌نامد ـ به این امکان دست می‌یابند که از طریق فرایندهای نمایشی «امکانی استعاری بیابند تا در قالب تصاویری ظاهر شوند که به میراثی همگانی بدل شده‌اند، زنجیرهای انزوا را بگسلند و خود را همچون محل‌های رویارویی نشان دهند».