علاقه‌مندی کودک به دین و خدا اکتسابی نیست، بلکه این علاقه درون او وجود دارد و در سنین پس از بلوغ به شکوفایی آشکار می‌رسد. تعلیم و تربیت در اصل عهده‌دار حفظ و حراست و تقویت این تمایلات است و معلم، پرورش دهنده آنهاست. او نباید وجود خدا را به کودک بقبولاند، بلکه باید این باور فطری به خدا را در او حفظ کرده، شکوفا نماید. برای نیل به این منظور باید با بیان آثار رحمت الهی و آکنده ساختن قلب و عقل کودک از این آثار، سراسر وجود او را از این حبّ عاطفی سرشار سازد و مایه ایمان قوی او در آینده باشد. سالهای بسیاری است که عموم معلمان پذیرفته‌اند، مواد درسی باید متناسب با سن و درک دانش‌آموزان باشد، اما وقتی نوبت به تعلیمالت دینی می‌رسد، معمولاً این نکته فراموش می‌شود. اگر در صدد هستیم تا تعلیم و تربیت دینی دانش‌آموزان را متناسب با ویژگیهای آنان برنامه‌ریزی کنیم، ناچاریم که در دنیای کودکانه آنان گام بگذاریم و از دید آنها به منظر معارف دینی بنگریم.